1. Bo tylko ty się liczysz!

"Bo przyjaźń to coś więcej niż piwo wypite pod blokiem."

- Amelka! – krzyknąłem przerażony.

- Karol. – odpowiedziała najcudowniejsza kobieta, zapadając w nicość.

- Nie! – wpadłem w rozpacz, przytulając ją mocno do siebie, łkając cichutko, prosiłem Boga o to by przeżyła. By wróciła do mnie.

Perspektywa Karola

W szpitalu.

- Doktorze co z nią? – zapytałem przerażony.

- Badania nadal trwają. Jedyne co mogę powiedzieć to tylko to, że ma pękniętą czaszkę, złamaną prawą rękę, odbite żebra i siniaki gdzie się da, ale wciąż robimy wszystko by się dowiedzieć czy nastąpiły jakieś obrażenia wewnętrzne. – odpowiedział lekarz i wszedł na salę, gdzie leżała moja maleńka, najukochańsza przyjaciółka. Siedziałem tam już nie wiem ile godzin i wciąż nic nie wiadomo. Chcę do niej wejść, ale mi nie pozwalają. Jak mogłem do tego dopuścić? No jak? To wszystko przeze mnie. Gdybym wyszedł z nią z tego klubu, ale nie po co? Przecież wpadła mi w oko jakaś dupa i musiałem jakoś zagadać. Nie mogę w to uwierzyć, że gdy ja się w najlepsze bawiłem, moją  Amelię bito i gwałcono. Jestem najgorszym przyjacielem. Ja pierdole. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Nigdy.

Mijały dni, tygodnie, a ona leżała w śpiączce. 

Tata Amelki siedział przy niej cały czas. Ja zresztą też.

- Karol, powiedz mi dlaczego to musiało spotkać moją małą córeczkę? No dlaczego? – pytał mnie pan Kamil.

- Proszę pana, gdybym tylko wiedział kto jej to zrobił .. – zacząłem mówić.

- Wiem, Karol, wiem. – westchnął zrezygnowany.

- Panie Kamilu nie możemy się poddawać. Musimy wierzyć. Ja wierzę. Amelka jest silna, jest silniejsza niż ja, dlatego wyjdzie z tego. – powiedziałem do niego. Ale brzmiało to tak jakbym sam siebie próbował przekonać. Rozdzwonił się mój telefon. – Przepraszam. – powiedziałem i wyszedłem na korytarz by odebrać.  

- Tak trenerze? – odebrałem telefon.

- Karol dlaczego nie ma cię na treningach? Nie dzwonisz? Nie odbierasz od nikogo telefonu? Stało się coś? – zapytał mnie Falasca.

- Przepraszam trenerze, moja przyjaciółka jest w szpitalu, leży w śpiączce. Nie mogę jej zostawić. Muszę być przy niej gdy się obudzi. – odpowiedziałem.

- Dobrze Karol, daję ci wolne do czasu aż twoja przyjaciółka wydobrzeje, ale na meczach zamiast ciebie będzie grać Andrzej. – odparł trener.

- Dobrze. Dziękuję. – powiedziałem i się rozłączyłem. W tej chwili nie liczyły się dla mnie mecze. Nie byłem zły, że moje miejsce zajmie mój najlepszy przyjaciel z drużyny. Liczyła się tylko Amelia.