2. Najsłodszy dzieciak pod słońcem.

2 tygodnie później.

Perspektywa Karola

- Panie Kamilu! Panie Kamilu! – krzyknąłem uradowany. – Obudziła się!

- Co? – zapytał tata Amelii jakby nie wierzył w to co usłyszał.

- Amelka! W końcu się obudziła. – powiedziałem szczerząc się jak głupi. Pan Kamil uściskał mnie i pognał do sali, w której leżała Melka.

- Kochanie moje, nareszcie. – pan Kamil uśmiechnął się do swojej córki. A ona co? Spojrzała na niego i odpowiedziała mu.

- Oj no tato, daj spokój, to już nawet pospać sobie nie mogę?

- Przestraszyłaś nas. – powiedział pan Kamil i spojrzał na mnie.

- Przepraszam tato, przepraszam Karol, ale już jestem wśród żywych więc jest dobrze nie? – zapytała uśmiechnięta.

- Dzień dobry. Nazywam się Ewelina Miłkowska, jestem pielęgniarką. Muszę na chwilę panów wyprosić. – powiedziała pielęgniarka.

- Oczywiście. – powiedziałem i razem z panem Kamilem wyszliśmy z Sali.

Perspektywa Amelii.

- Pani Amelio .. – zaczęła mówić pani Ewelina.

- Tylko nie pani.. Błagam. Mam 22 lat. Nie jestem taka stara. – wtrąciłam się.

- Dobrze, a więc Amelio. Muszę ci pobrać krew by zobaczyć czy wszystko w porządku no i niestety ale musisz zrobić test ciążowy. – powiedziała Ewelina.

- Mogę być w ciąży? – zapytałam zdziwiona.

- Tak. Niestety. Wiem, że to jest okropne.

- Nie no ok. – powiedziałam trochę zdezorientowana. – Pomoże mi pani wstać i dojść do toalety?

- Oczywiście. – powiedziała pielęgniarka. Zaprowadziła mnie do WC i wręczyła test ciążowy. Zrobiłam go. Wpatrywałam się w niego dobre 10 minut.

- Amelko? – zapytała delikatnie pani Ewelina.

- Już, już. – odparłam wyrwana z zamyślenia. No pięknie. Łzy zaczęły mi płynąć po policzkach. Wyszłam o własnych siłach. Położyłam się do łóżka.

- Mogłabym zobaczyć? – zapytała nie pewnie Ewelina.

- Yhm. – odparłam tylko i podałam jej test. Wynik pozytywny. Jestem w ciąży z facetem, który mnie zgwałcił. Łzy znów poleciały. Pani Ewelina powiedziała, że zaraz wróci z lekarzem. Płakałam dalej. Jak to możliwe? Po chwili wróciła pielęgniarka z lekarzem.

- Pani Amelio .. – zaczął nie pewnie doktor. – Wiem, że to dla pani szok. Być może nie powinienem mówić o tym, ale niestety muszę. Nasze prawo pozwala usunąć ciążę kobietom, które zostały zgwałcone. Dlatego niech się pani zastanowi nad tym dobrze? – zapytał mnie lekarz. Kiwnęłam tylko głową. Co miałam więcej zrobić? Mieć dziecko z facetem, którego najchętniej bym zabiła? Czy zabić dziecko? No niby wiem, że to jeszcze nie dziecko. Właściwe określenie to płód, no ale sam fakt, przecież nie mogę prawda? A może właśnie muszę? Leżałam i zadawałam sobie te pytania, gdy usłyszałam:

- Pani Amelio? Wszystko w porządku? – doktor chyba cały czas do mnie mówił, ale go nie słuchałam.

- Tak. Znaczy się, prawie. – odparłam na to.

- Mogę się tylko domyślać co pani czuję. Dobrze, siostra Ewelina pobierze pani krew, a później przyjdzie jeszcze ginekolog, żeby upewnić się czy na pewno jest pani w ciąży.

- Dobrze. – doktor wyszedł z Sali, Ewelina pobrała mi krew i wyszła. Myślałam o tym jak to teraz będzie.

- Amelko stało się coś? – zapytał mnie tata.

- Nie tato, zmęczona jestem. – powiedziałam po prostu.

- Przecież tyle spałaś. – uśmiechnął się do mnie Karol.

- No wiem, wiem. Ale wszyscy dobrze wiemy, że ja kocham spać. – odpowiedziałam. Nie chciałam im na razie mówić. Przecież ginekolog dopiero przyjdzie.

- No dobrze, to ja może pojadę do domu i powiem dziadkom, że się obudziłaś co skarbie? – zapytał tata.

- Pewnie tato, tylko niech babcia nie przyjeżdża dzisiaj, bo będzie mi wciskać górę jedzenia. – powiedziałam i delikatnie się zaśmiałam, zabolały mnie żebra więc trochę się skrzywiłam.

- Wszystko dobrze? – zapytał od razu Karol. Kurde ten to wszystko widzi.

- Tak tylko żebra mnie bolą. – odpowiedziałam.

2 lata później

Perspektywa Amelii

Jedziemy do Spały. W końcu wracam do pracy. Karol załatwił mi pracę fizjoterapeutki na zgrupowaniu siatkarzy. Podobno potrzebowali kogoś, bo w końcu mistrzostwa świata i w ogóle. Cieszyłam się, że będę mogła wrócić do swojego zawodu. Muszę sobie przypomnieć to i owo. Haha. Nareszcie dojechaliśmy na miejsce. Wyszłam z samochodu, zauważyłam grupkę wielkich facetów. O matko! Jacy oni umięśnieni. Ściągnęłam okulary przeciwsłoneczne i oparłam się o maskę samochodu.

Perspektywa Michała

Razem z chłopakami wyszedłem z ośrodka. Sam nie wiem po co. Nudziło nam się. A Karol był dziwnie szczęśliwy.

- Ty Wronka, a temu co? – zapytałem Andrzeja, wskazując na Kłosa.

- A żebym to ja wiedział. Od rana się tak szczerzy. – odparł Wroniasty. Zdziwiłem się. No ale w sumie tu nikt normalny nie jest więc dałem spokój. Gdy byliśmy na parkingu przed ośrodkiem, zauważyłem, że przy samochodzie stoi śliczna brunetka.

- Chłopaki, a co ta za śliczna panienka? – zapytałem, a ich wzrok od razu powędrował w stronę parkingu.

- Amelia! – wydarł się Kłos i pognał w jej kierunku.

- On ją zna? – zapytał nas Konarski.

- A bo ja wiem? – odpowiedziałem na to. Poszliśmy wszyscy w stronę pięknej kobiety. Kurde, ale serio. Ona jest po prostu śliczna. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Kłos zaczął ją przytulać i cieszyć się jak wariat. Hmm..

- Puść mnie debilu! – krzyknęła do niego dziewczyna.

- Nareszcie jesteście. – powiedział Karollo. Hmm jesteście? – Gdzie moje maleństwo?

- śpi, a przynajmniej spał. – odparła na to dziewczyna. Karol poszedł do samochodu i otworzył tylne drzwi.

- Ehh.. no to tego.. Jestem Dawid. – przedstawił się Konar.

- Amelia. – odparła i uśmiechnęła się.

- A ja .. – zacząłem mówić, ale nie skończyłem.

- Tak, tak Michał Kubiak, ty to Andrzej Wrona, ty Fabian Drzyzga, a ty Krzysztof Ignaczak. – powiedziała Amelia, patrząc na każdego z nas.

- O jak miło, znasz nas. – powiedział Igła.

- Nie. Znam tylko wasze imiona i nazwiska. No i może wiem trochę innych rzeczy, ale z pewnością was nie znam. Chociaż mam nadzieję poznać. – odpowiedziała Amelia. Uśmiechnęliśmy się do niej. Jest pierwszą osobą, która powiedziała szczerze jak jest. Igła chciał już coś powiedzieć gdy usłyszeliśmy śmiech dziecka. Dziecka!?

- Karol no weź! Jak będzie mieć czkawkę to ty będziesz za nim łaził i namawiał go do wypicia czegoś. – powiedziała Amelia.

- Chłopaki, a to jest właśnie Kubuś! Najsłodszy dzieciak pod słońcem. Co nie mój malutki? – Kłos zaczął się rozczulać. Nie wiedziałem, że on ma dziecko. Spojrzałem na Wronę. Był w szoku.

- Karolku dlaczego nam nie powiedziałeś, że masz synka? – zapytał oburzony Ignaczak.

- Haha to nie moje dziecko. Chociaż zależy jak na to spojrzeć .. – zadumał się.

- Chciałbyś. Jak sobie urodzisz to będzie twoje. – powiedziała Amelia.

- A więc Amelio, Kuba to twój syn tak? – zapytał Drzyzga.

- Tak. – powiedziała i spojrzała na mnie. Nie wiedziałem co mam zrobić no ale Krzysiek mnie uratował.

- Ja! Faktycznie słodki. Chodź do wujcia Krzysia. – zaczął gadać do małego. Wyglądało to po prostu .. Dziwnie. – Ile on ma lat?

- Jego spytaj. – odpowiedziała Amelia. – Chociaż i tak pewnie będzie kłamać. Tego akurat nauczył się od Karola.

- No jasne! Wcale, że nie! – oburzył się Kłos.

- Cicho bądź. No więc Kubuś tak? – Igła spojrzał na malca i uśmiechnął się. – Powiesz mi ile masz lat?

- Cy. – odparł mały.

- Kuba! Nie kłam! – Amelia krzyknęła na niego, ale śmiała się.

- No dobla, dwa i tlochę pasi? – zapytał Kuba. Wszyscy wybuchli śmiechem. Dobry jest ten mały. Już go polubiłem. Ale szczerze, chciałbym się czegoś dowiedzieć o Amelce.        

No to kolejny rozdział za mną :) mam nadzieję, że się spodoba :)

wiem, wiem trochę sztywny no ale muszę jakoś zacząć nie ? :D

dziękuję wam za to, że jesteście xD

P.S. jutro bądź w niedzielę powinien pojawić się rozdział na: www.zadziornesiatkarki.blogspot.com 

pozdrawiam ;****